Nowa laureatka Medalu Mickiewicz-Puszkin – Uroczystość w Domu Przyjaźni

6 czerwca w „Domu Przyjaźni” z inicjatywy Oddziału Lubelskiego SWP-W odbyła się uroczystość wręczenia Medalu Mickiewicz – Puszkin znakomitej artystce Pani Monice Grajewskiej. W uroczystości uczestniczyli Prezes i Wiceprezes Stowarzyszenia Józef Bryll i Zdzisław Jacaszek, Prezes Oddziału Wojewódzkiego w Lublinie Ks. prof. dr hab. Edward Walewander, Prezes Oddziału Mazowieckiego Ryszard Tomalak, członek KKR Leszek Słomkowski oraz Prof. dr hab. Marek Chmielewski – kawaler medalu Mickiewicz – Puszkin. Laudację (zamieszczamy poniżej) wygłosił Ks. prof. dr. hab. Edward Walewander. Serdecznie gratulujemy Pani Monice Grajewskiej, życzymy dalszych twórczych działań na rzecz propagowania kultury polskiej wśród Polaków za wschodnią granicą.

Ks. Edward Walewander

Nowa laureatka Medalu Mickiewicz–Puszkin

Rośnie wciąż grono laureatów prestiżowego Medalu Mickiewicz-Puszkin, przyznawanego przez Stowarzyszenie Współpracy Polska-Wschód. Niedawno dołączyła do nich znana artystka Monika Grajewska, rodowita lublinianka, nagrodzona przez Stowarzyszenie za propagowanie przez śpiew i muzykę patriotyzmu i kultury polskiej wśród młodych Polaków żyjących za wschodnią granicą Polski.

Pani Monika jest absolwentką Państwowej Szkoły Muzycznej w Lublinie i Zawodowego Studium Piosenkarskiego w Poznaniu. Była między innymi laureatką Festiwali Piosenki Francuskiej w Lubinie. W 1993 r. wystąpiła na Jubileuszowym Festiwalu w Opolu.

Cztery lata wcześniej, z rekomendacji Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej, rozpoczęła zawodową działalność artystyczną w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca >>Mazowsze<<. W latach 1990-1992 występowała w Państwowym Teatrze w Chorzowie, a następnie była solistką w kabarecie Jana Pietrzaka Pod Egidą. Brała też udział w programach artystycznych wybitnych śpiewaków Andrzeja Rosiewicza[1], Krystyny Giżowskiej i Krzysztofa Krawczyka.

Solową i już zupełnie samodzielną działalność artystyczną rozpoczęła w roku 1996. Od tego czasu dość regularnie ukazują się jej płyty. Dalsza kariera artystyczna szybko się rozwinęła. Zapraszana jest do wielu miejsc nie tylko w całej Polsce, ale i zagranicą.

Znana jest w wielu krajach Europy Zachodniej, a także w USA i Kanadzie. Ceniona jest zwłaszcza przez Polonię. Polacy mieszkający zagranicą szczególnie chętnie słuchają piosenek z jej repertuaru. Jak często sama podkreśla, śpiewa Bogu na chwałę, a ludziom, by poznawali piękno polskiego słowa i bogatej kultury narodowej. W swoich śpiewanych utworach wyraża polskość i katolicyzm, buduje bardzo dziś zagrożoną więź kulturową społeczeństwa. Mocno akcentuje treści religijne obecne w naszej rodzimej kulturze. Monika Grajewska należy do tych artystów, którzy ciągle poszukują nowych sposobów interpretacji utworów i dzielą się swymi talentami. Czynią to tak, by docierać do serca każdego człowieka bez względu na jego wiek czy pochodzenie. Chce pozostawić choć odrobinę ciepła, radości, mądrości i nadziei[2].

Angażuje się w różne akcje pomocowe kierowane do młodzieży. Szczególnie bliscy jej sercu są młodzi Polacy na Wschodzie. Przykładowo udziela się z pełnym poświęceniem w ruchu parafiadowym. Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży, biskup Andrzej Śliwiński, 9 maja 2000 r. powołał Monikę Grajewską w skład Komitetu Organizacyjnego XII Międzynarodowej Parafiady Dzieci i Młodzieży powierzając jej funkcje przewodniczącej Zespołu ds. Programów Artystycznych. Toteż nikogo nie dziwi, że kronikarz parafiad zanotował: „Podczas parafiady bawią się też dorośli, organizatorzy, goście, a w tym najlepsza jest Monika Grajewska, która potrafi do zabawy zachęcić wszystkich, m.in. bpa Mariana Florczyka i redaktora sportowego Krzysztofa Miklasa”[3]. Parafiada to niezwykły fenomen. Pierwsza część jej nazwy wskazuje na wspólnotę parafialną, zaś druga odsyła do zakorzenionego głęboko w kulturze europejskiej greckiego słowa agon[4]. Parafiada zatem to realizacja takich metod i form aktywności, w jakich człowiek powinien się rozwijać od najmłodszych lat aż do pełnej osobowości, zarówno pod względem duchowym, jak i fizycznym. Korzenie parafiady tkwią w chrześcijańskiej wizji człowieka, obecnej w całym nauczaniu Kościoła. Dlatego ma ona charakter powszechny i ekumeniczny. Wyraża szacunek dla wszystkich wartości istotnych dla prawidłowego rozwoju człowieka. Do podstawowych elementów ruchu należy szeroko rozumiana idea chrześcijańskiego współzawodnictwa i solidarności. Parafiada tworzy i wzmacnia więzi prowadzące do wzrostu odpowiedzialności za całe środowisko życia człowieka. Program ruchu opiera się na trzech łączących się ze sobą ideach: piękna, prawdy i dobra. W zakresie organizacyjnym parafiada odbywa się w ramach struktur kościelnych: parafii, dekanatu i diecezji. Uczestnicy tego rodzaju akcji wychowawczej pochodzą z różnych grup i środowisk poszczególnych parafii. Są to dzieci i młodzież, animatorzy i nauczyciele, katecheci, wychowawcy oraz instruktorzy należący do różnych stowarzyszeń. Ruch obejmuje też osoby niepełnosprawne, głównie jednak dzieci i młodzież ze środowisk zagrożonych społecznie. Istotną cechą tego modelu pracy wychowawczej jest aktywne uczestnictwo w całości programu, łącznie z zamieszkaniem w „miasteczku parafiady”. Pomysł organizowania parafiad zrodził się w sposób spontaniczny w trakcie rozwiązywania bieżących problemów wychowawczych w ośrodkach i parafiach prowadzonych przez pijarów w Polsce. Podstawowe założenia tak rozumianej akcji wychowawczej przedstawiono we wrześniu 1988 r. w Krakowie. Moderatorem parafiady, zorganizowanej w tym mieście podczas wakacji letnich tego roku, został pijar ks. Józef Joniec. Odtąd parafiady organizowane są każdego roku w różnych miejscowościach w Polsce. Parafiady przeprowadzane w ostatnich latach obejmują również młodzież polską żyjącą zagranicą. Przyjeżdża ona do kraju ojców, by podczas wypoczynku i zabawy mieć okazję ubogacić ducha, a przede wszystkim pogłębić znajomość języka i kultury polskiej. Biorą w tej akcji udział również młodzi ludzie różnych narodowości: Białorusini, Łotysze, Mołdawianie, Ukraińcy, Bułgarzy, Litwini i inni. Wśród nich dominuje wyznanie katolickie, przy dość licznym udziale członków Kościoła Prawosławnego. Uczestnicy z państw wschodnich główne korzyści widzą w programie sportowym, w liturgii i propozycjach kulturalnych, które służą poznaniu języka polskiego, a tym samym rozwojowi i pielęgnowaniu polskiej kultury. W lipcu 2007 r. w Warszawie odbyła się XIX Międzynarodowa Parafiada Dzieci i Młodzieży pod hasłem: „Ruch rzeźbi umysł, serce i ciało”. Jej uczestnicy nie tylko rywalizowali na arenach sportowych w kilkunastu konkursach wiedzy, plastycznych oraz wokalno-muzycznych. Spotykali się też z ludźmi kultury, edukacji i sportu; brali udział w wycieczkach oraz wspólnie się modlili. W parafiadzie wzięła udział rekordowa liczba uczestników z kilkunastu państw – ok. 3 tys. dzieci, młodzież oraz ich opiekunowie. Po raz pierwszy w akcji tej uczestniczyli też młodzi ludzie z Czech, Nigerii oraz Italii. Ruch parafiadowy jest jednym ze sposobów wprowadzania w życie ideałów autentycznego pojednania, solidarności, otwartości na drugiego człowieka, szlachetnej rywalizacji, ducha pracy i twórczości oraz nadziei na lepsze jutro. Ideały te są bliskie Stowarzyszeniu Współpracy Polska-Wschód. Młodym ludziom i ich pedagogom parafiada daje szansę samookreślenia swojej prawdziwej tożsamości. Jest dobrym środowiskiem, by dzięki kulturze, świadczeniu o Bogu, towarzyszeniu wychowankowi na jego początkowym, tak istotnym odcinku drogi życiowej, wychowawca chrześcijański mógł wcielać w życie autentyczną miłość i przyjaźń między ludźmi.